Een bedrijf runnen mét ADHD.... Dom idee of niet?
Er wordt bij ADHD dus vaak gedacht aan dat drukste jongetje in de klas. Snap ik, ik heb er een thuis. Dus ja, ik dacht aan datzelfde jongetje. Maar bij meisjes en vrouwen uit het zich dus heel anders. Dit is een reden dat er nu zoveel volwassen vrouwen de diagnose ADHD krijgen. De klachten die wij aandroegen bij de huisartsen, psychologen en andere hulpverleners, werden jarenlang weggeschoven onder andere stoornissen en ziektebeelden en werden als op zich staande problemen weggezet. Zo heb ik al meermalen te horen gekregen dat ik in een burn out zat, aan depressie leed en dat mijn paniekaanvallen over zouden gaan met bepaalde therapie. Geen van de hulpverleners, psychologen of psychiaters heeft ooit ADHD genoemd. Of bedacht dat al mijn mentale leed samen zou kunnen vallen onder een andere noemer.
Een uitleg
Mocht jij, bij ADHD, nou ook alleen denken aan dat jongetje, hier even een kleine uitleg. Want ADHD is zoveel meer (en vaak ook anders) dan stuiteren. Heel kort gezegd hebben mensen met ADHD een natuurlijk tekort aan dopamine en noradrenaline. Lastig, want dat stofje is nu net wat jouw hersens nodig hebben om zich te focussen, om jou te motiveren, te laten concentreren en zorgen voor een goede stemming en productiviteit.
Wat voor effect dit heeft? Mensen met ADHD hebben vaak last van onoplettendheid , concentratieproblemen en hyperactiviteit. Sowieso een dingetje natuurlijk, maar nog lastiger wanneer je een bedrijf moet runnen. Geef je mij verbale instructies over bijvoorbeeld een route? Ik ga niet op mijn bestemming aankomen, ik sla het gewoon echt niet op. Hebben wij telefonisch een workshop idee besproken? Kan zijn dat ik nog een keer bij je terugkom om de details te bespreken. Die ben ik uiteraard direct weer vergeten.
Een ander 'leuk' effect van ADHD is dat we totaal geen gevoel voor tijd hebben. We zijn daarom altijd of veel te vroeg of veel te laat. Ook inschatten hoeveel tijd we nodig hebben om iets te doen is absoluut drama. Deze sleutelhanger is dan ook hét perfecte cadeau voor een ADHDer.
Nog lastiger
Maar het wordt nog iets ingewikkelder. Want het dopamine tekort kan ook betekenen dat ik iets wel heel graag wil doen, mezelf het ook zie doen, maar ik mezelf er niet toe kan zetten om het ook echt te doen. Zelfs al vind ik het nog zo leuk! Zoals bloggen, ik hou van (blogs) schrijven. Heb zelfs wel eens gedacht om een boek te schrijven. Maar ik kan mezelf er niet toe zetten. Een boek gaat hem denk ik dus niet worden, ik zou er 30 jaar over doen. Zou al heel blij zijn wanneer deze blog af is. En dan wil ik er een per maand online zetten…. Wat denk jij, gaat dat lukken? Zelfs cadeautjes inpakken, wat ik toch wel het allerleukste vind, blijkt soms een te grote uitdaging.
Lekker impulsief weer
Een ander dingetje waar ik, als ADHD’er, veel last van heb; impulsiviteit. Ik ben heel goed in spontaan ja zeggen op dingen die mij op dat moment oprecht leuk
lijken en waar ik op dat moment dus heel blij van wordt. Helaas bedenk ik mij vaak pas achteraf dat, bijvoorbeeld, de afstand voor die workshop eigenlijk te ver is om er nog iets uit te halen, of dat die leuke inkopen eigenlijk helemaal niet bij mijn doelgroep passen. Je snapt, dat dit, wanneer je überhaupt nog iets van winst wilt maken, niet bepaald handige factoren zijn.
Een planning van likmevessie
En dan nog zo een struikelblok, voor mij, als ondernemer met ADHD…. Plannen! Ik bedoel niet (alleen) het plannen van gezellige dates met vriendinnen. Ik bedoel het plannen en organiseren van mijn verschillende werkzaamheden, binnen Bi Happy. Zoals zorgen dat er iedere 2 weken een nieuwsbrief uit gaat, dat de social media posts weken vooraf gepland staan. Dat ik voldoende tijd overhoud voor mijn administratie, het schrijven van blogs en bijvoorbeeld opruimen van mijn werkhoek (opruimen, ook zo’n ding, kom ik op terug). Vooraf een goede planning maken, zodat ik in de drukste maanden niet als een kip zonder kop rond hoef te rennen. En in de rustigste maanden een houvast heb om ook dan het meeste uit mijn tijd te halen. Even een kleine samenvatting hoe dit de afgelopen maanden is gegaan: kut! Van september tot en met december was ik dus die kip. Huppelde ik constant achter de feiten aan en was mijn leven een grote, chaotische, pleuriszooi (letterlijk en figuurlijk). Uiteraard was er vanaf 25 december geen greintje dopamine meer te vinden en deed ik dus ook, letterlijk, niets meer. Zonde wel. Aan de andere kant, ik zal het wel nodig gehad hebben. Ik weet wat ik nodig heb, een strak stramien, iets om mij aan vast te houden, deadlines en een duidelijk schema. Maar het creëren hiervan blijkt dus nogal een uitdaging.
Wat een teringzooi!
Ik noemde het net al even. Opruimen…. Of beter gezegd, het netjes houden. Ze zeggen wel eens: A messy desk is a sign of a creative life. En het is waar, echt het klopt, zeker bij ADHD’ers, want die zijn vaak uitermate creatief. Maar het probleem met ADHD is dat rommel voor extra onrust in het hoofd zorgt. Tegelijkertijd kunnen we vaak de dopamine niet vinden om er iets aan te doen. Sterker nog, we laten
het erger en erger worden. Tot we op een gegeven moment het hout van ons bureau niet meer zien. Je snapt, overload aan onrust in ons bolletje. Een ware vicieuze cirkel dus. En ik kan je vertellen, bestellingen inpakken wordt een grote uitdaging wanneer je de artikelen niet terug kunt vinden en je geen plek hebt om überhaupt een doosje neer te leggen.
En als je denkt dat het niet erger kan.....
Dan nog de enorme tegenstrijdigheden wanneer je ADHD hebt. Je hebt, meer dan wie dan ook, rust en regelmaat nodig. Maar bent altijd op zoek naar uitdagingen en verandering. Je gaat heel goed op een opgeruimd huis en opgeruimde werkplek, maar het lukt je niet om je spullen meteen neer te leggen waar ze horen. Resultaat: binnen een week weer chaos. Op werk en ondernemers gebied wil je altijd meer, meer, meer. Maar raakt vervolgens compleet overprikkeld, in een burn out, waarna je helemaal niets meer kunt. Je kletst iedereen de oren van het hoofd, wanneer jouw pet er naar staat, maar raakt vervolgens compleet overprikkeld wanneer anderen niet stil zijn wanneer je pet er niet naar staat. Sowieso zijn dezelfde prikkels die we zelf opzoeken, vaak al snel teveel. We hebben geen filter, dus alles komt binnen. Waar “normale” mensen tijdens een diner een gesprek kunnen voeren met alleen de persoon naast hen, volgen wij alle 7 gesprekken aan tafel, 3 gesprekken van compleet vreemden om ons heen en zien we ook de ober rare gebaren maken naar de serveerster. Probeer dan nog maar eens gezellig bij te kletsen.
Heb je een zus, vriendin of collega die het lastig vindt om te leven met ADHD of misschien de diagnose (nog) niet eens heeft? Een klein steuntje in de rug kan een wereld van verschil maken. Stuur eens een lief kaartje, gewoon om te laten weten dat je aan haar denkt. Je shopt alle troost en opkikker kaartjes hier
Slecht idee dus, of niet?
Betekend dit dat ondernemen als vrouw met ADHD een slecht idee is? Nee, absoluut niet! Het is pittig, soms te pittig. Maar ik leer veel en ik weet steeds beter wat werkt en wat niet. Daarbij heeft ADHD ook heel veel leuke kanten, het wordt door velen niet voor niets een superkracht genoemd. Mijn diagnose heeft daarbij ook heel erg geholpen. Dat labeltje geeft ook rust. Sommige dingen moet ik gewoon leren accepteren. Het biedt ook hulp, want er zijn veel handvatten te vinden. Door deze trucjes toe te passen, los te laten wat ik niet kan veranderen en juist gebruik te maken van hetgeen wel werkt wordt het ondernemen én het leven in het algemeen, steeds makkelijker. Met baby stapjes, dat wel.
Vragen? Stel ze, alsjeblieft!
Heb je vragen over ADHD of ondernemen met ADHD? Stel ze gerust. Ben je op zoek naar betrouwbare informatie, wil je met iemand praten of twijfel je of je misschien zelf ADHD hebt? Neem contact op met jouw huisarts. Laat je hierin ook niet afschepen. Sta erop dat je een specialist wil zien. Het kan je echt enorm helpen.
Liefs,
Bianca
