Lastig hé, dat opvoeden
Zacht uitgedrukt wel.... lastig. Het is de zwaarste baan ter wereld en dan nog onbetaald ook. Maar je krijgt er zoveel voor terug: grijze haren, een vies huis en heel erg slaapgebrek. Ze zeggen niet voor niets; de beste ouders, zijn die zonder kinderen. En dat klopt. Want wat wist ik het allemaal goed, voor dat ik Louis kreeg. Ja, ik was best een cliché: ik-ga-het-anders-doen-moeder. Mijn kind schreeuwend door de supermarkt? Of een huis vol met dat vreselijke plastic herrie speelgoed? Over mijn lijk. Nou dat heb ik geweten, want ik heb op momenten echt gedacht dat ze mijn dood gingen worden, dat over mijn lijk werd dus wel heel letterlijk genomen.
Was het altijd zwaar? Nee, heel eerlijk gezegd, niet echt. De eerste jaren van Louis zijn wilde bestaan, gingen mij heel makkelijk af. Louis was wild en druk, maar ook superleuk, grappig en slim. Pas bij de aantocht (hahahaha aantocht, alsof ik niet uren in de kreukels lag om hem eruit te krijgen) van Dejan begon het echte zware werk. Louis had, op zijn zachts gezegd, moeite met het delen van zijn moeder. Een probleem dat veel kinderen hebben, wanneer er een tweede bijkomt. Zou wel over gaan, hij zou er snel aan wennen, werd er gezegd. Toen dat na 6 maanden nog verre van het geval bleek, ben ik advies gaan vragen. En nog meer advies, en oh ja ook nog even een Positief Opvoeden training gevolgd.... leuk en leerzaam, maar ooooh zo nutteloos. Louis stuiterde rond, er gingen dingen stuk, papa en mama werden langzaam gek en ook op school werden er vragen gesteld. We kregen begeleiding, op mijn verzoek, van Jeugdteam. Maar niets mocht baten.
Ik opperde voorzichtig dat er misschien meer speelde..... ik ben niet van het labeltjes plakken. Maar ik wilde zo graag iets van een gebruiksaanwijziging, handvatten om weer enigszins controle te krijgen. Niet meer de hele dag uit mijn plaat, de hele dag ruzie en zorgen. Jeugdteam was het met mij eens, het zou inderdaad best wel eens kunnen dat er meer speelde. We gingen de molen in. Voor Louis gelukkig een hele fijne molen, waar hij volop aandacht kreeg en leuke opdrachten mocht doen. En ja hoor, ADHD met Hyperactiviteit, oh en een heel hoog IQ. En eerlijk? Ik was zo opgelucht. Ik was niet gek aan het worden, Louis is echt anders dan veel andere kinderen. En nee het was niet gek dat we het zwaar hadden thuis, kinderen met ADHD gaan nou eenmaal anders om met dingen (en hun spullen).
Over het vervolgproces zal ik later nog wel een blog schrijven. Voor nu even terug naar waar het hier om draait...... opvoeden is zwaar! Er is geen handleiding specifiek voor jouw kind en jouw situatie. Je moet het zelf uitvinden. En dat gaat met heel veel vallen en opstaan. Gaat het hier nu altijd goed? Nee, verre van. Ik weet nog dat Flip en ik aan het denken waren over een mogelijke "tweede". De voors en tegens afwegen, want ja eentje is wel relatief makkelijk. Maar eentje is wel ook maar alleen. Een broertje of zusje biedt ook steun en gezelligheid. Ze zouden samen kunnen spelen, Louis zou een vriendje of vriendinnetje hier in huis hebben, leuk dachten wij! Uh ja..... niet dus. De eerste jaren was Dejan natuurlijk oersaai in Louis zijn ogen. Daar viel geen lol mee te beleven én hij nam veel te veel aandacht op van mama. Foute boel.
Dejan werd ouder, groter en vooral sterker. Het stoeien begon.... en waar het in de eerste tijd echt nog leek op stoeien, neigde het al snel naar sumo worstelen. Inmiddels is Badr Hari er niets bij, ze slaan elkaar letterlijk de hersens in. Supergezellig wel hoor. En er komt geen eind aan. Het moment dat ze langer dan 5 minuten samen in huis zijn, gaat het mis. Soms begint het nog met een grapje en lijkt het heel even of ze echt lol hebben samen. Maar zoals mijn oma altijd tegen ons zei vroeger: "dat wordt katjesspul". Nou katjesspul is zacht uitgedrukt kan ik je zeggen. "Shit hitting the fan" is een betere uitdrukking. Binnen de kortste keren verdwijnt het gelach en komen de eerste schreeuwen. Uiteindelijk gaan die over in janken en hoor ik dingen als: "mama, Louis mij in piemel geschopt" en "ja, maar Dejan heeft in mijn kont gebeten". En ik? Ik stond erbij en ik keek ernaar. Want eerlijk. ik heb het opgegeven. Het is een vicieuze cirkel waar een gemiddelde tornado nog een puntje aan kan zuigen. Zie, dat is in mijn ogen dus ook een groot deel van opvoeden..... LOSLATEN!
En daar ben ik dus wel steeds beter in aan het worden. Tenzij een van de twee in direct levensgevaar dreigt te komen óf het geluid (lees geschreeuw) boven gewenst niveau komt, hoor je mij niet. Er zijn daarbij nog veel meer dingen die ik los heb gelaten. Ik weet dat ik het risico loop om, vanaf nu, als loedermoeder door het leven te gaan. Maar veel discussies zijn mij de ruzie niet meer waard. Dus ja, Louis mag van tafel af als hij klaar is met eten en wij nog niet. Ja, Louis zijn kamer is vaker wel dan niet een pleurisbende. Ja, hij krijgt te veel schermtijd. Ja, Dejan slaapt al zijn hele korte leventje, voor een groot deel bij mij in bed. En jazeker vinden mensen daar iets van. Maar, kan me geen bal meer schelen. Want dit zijn onze kids, wij doen het op onze manier. En ja, andere moeders doen het misschien (nee waarschijnlijk ) anders en zij hebben misschien kinderen die je wel naar een 3* restaurant kunt meenemen voor een culinair diner, terwijl ik niet verder kom dan een pannekoeken restaurant. Maar ik heb onze etters en ik ben er trots op. Zo ongelooflijk trots. Want wat zijn ze leuk, grappig, slim en ja ook compleet gestoord met zijn tweeen. En nee ik ben geen perfecte moeder, verre van. Maar weet je? Die andere moeders doen ook maar wat!
En voor alle loedermoeders, overspannen moeders, ik-heb-nog-veel-te-leren-moeders en relaxte moeders is er natuurlijk de "Club van Relaxte moeders". Een begrip onder ons niet-heel-perfecte-moederkloeken. Ken je ze nog niet? De oprichtster Elsbeth Teeling en haar team bieden eerlijke (en supergrappige) inzichten, blogs, verhalen, columns en meer. Hieruit is het geweldige boek: Relax Mama ontstaan. Een handboek die iedere moeder in huis zou moeten hebben. Met 101 tips en inzichten over moederschap, vol humor en knipogen. Leuk voor jezelf, maar ook het perfecte cadeau voor een (aanstaande) moeder, die het moederschap, net als vele andere moeders, soms gewoon even niet ziet zitten.
Heb je meer specifieke vragen en problemen? Ben je een jongensmoeder en heb je geen idee wat je met die slopende, knuffelende piemeltjesdragers aanmoet? Of ken je een vader die met zijn handen in het haar (dat van zijn dochter) zit, omdat hij een meisje heeft en nog nooit een haarborstel aan heeft geraakt? Deze vraagstukken vragen uiteraard om een iets specifiekere benadering. Daarvoor zijn de volgende handleidingen ontwikkeld: Dochters; een handleiding voor vaders en Zoons: een handleiding voor moeders. Met hoofdstukken als "hoe maak je vlechtjes" en een workshop "nee zeggen" voor vaders en voor moeders een lesje over ver-plassen en natuurlijk de broodnodige "EHBO checklist". Is het serieus? Nee, niet echt. Is het grappig? JA!
Dan nog een laatste tip, voor de ouders die zich in de zwaarste tijden van het ouderschap bevinden.... de ouders van pubers. Ben jij of ken jij een puber-ouder? Zij hebben het zwaar, heel zwaar. En zij kunnen alle hulp, steun en harten onder riemen wel gebruiken. Speciaal voor deze ouders is er nu een handleiding: Pubers; een handleiding voor ouders. En aangezien de pubertijd steeds vroeger lijkt te beginnen (in Louis zijn geval met een jaar of 8), kun je deze niet vroeg genoeg aanschaffen. Misschien dus ook leuk als kraamcadeautje, je kunt maar beter voorbereid zijn tenslotte!
Al deze boeken en nog veel meer leuks, shop je natuurlijk bij Bi Happy Creations. Ze worden dan, prachtig ingepakt en klaar om te schenken, verzonden. Zelf op een unieke manier leren inpakken? De Bi Happy Inpakworkshops komen er aan,. Wil jij als eerste op de hoogte zijn van de data en zo dus ook als eerste een plekje bemachtigen? Schrijf je dan nu in op de nieuwsbrief. Je ontvangt dan ook nog eens een superleuke workshop aanbieding!
